Tak, wiem, pierwszy kwietnia. Mógłbym w sumie jakieś totalne bzdury nawypisywać, jak rok temu. Ale tym razem dałem sobie spokój i poszedłem pod prąd publikując normalny i absolutnie poważny (jak na ten blog) tekst. Bo nikt mi nie będzie mówił, kiedy mam wrabiać czytelników! No i pseudo-test był rok temu, fałszywe ogłoszenie o końcu bloga jest mało oryginalne, fałszywych newsów w internecie zatrzęsienie - wiec zamiast robić żarty na siłę, to po prostu opisuję jakieś samochodowe dziwadło. Choć istnieje pewna obawa, że mimo tego wstępu, tekst o wyścigowych Corvairach też zostanie uznany za żart.
Tylnosilnikowy Chevrolet Corvair to dość ciekawy przypadek. Przecietny milośnik motoryzacji cośtam o nim słyszał, ale głownie kojarzy go z opowieści o strasznie niebezpiecznych wlaściwościach jezdnych. Gdy w jednym z wpisów z serii "Zbiór dziwnych fur", wrzuciłem zdjecie Corvaira, w którym testowano odporność na boczny wiatr, to już pierwszym komentarzu* napisano, że takie testy w tym modelu nie mogły się dobrze skończyć. No to teraz, drodzy czytelnicy, niespodzianka - otóż właściwości jezdne Corvaira były po pewnych modyfikacjach na tyle dobre, że uznano go za świetną bazę do zbudowania auta wyścigowego!
 |
| źródło: https://www.corvaircorsa.com |
W 1966 roku zabrał się za to Donald "Don" Yenko. Był on dla Chevroleta tym, kim dla Forda i przez pewien czas Dodge'a, był Carroll Shelby (swoją drogą Shelby już pojawiał się na blogu - tu i tu). To właśnie dominujące w wyścigach Mustangi Shelby'ego, skłoniły Dona Yenko o budowy własnego auta na bazie Chevroleta. Miało się ono nazywać Yenko Stinger.
 |
| źródło: https://www.corvaircorsa.com |
Samochód miał startować w wyscigach SCCA, konkretnie w klasie D-sports. Konieczne było więc zbudowanie minimum 100 egzemplarzy auta w konfiguracji, która pojawi sie na torze. Poradzono sobie z tym w bardzo szybkim tempie - wymagana ilość aut powstała w miesiąc.
 |
| źródło: google images |
Jako baza posłużył wariant Corvair Corsa, z czterogaźnikowym, sześciocylindrowym silnikiem bokser o pojemności 2.7 litra (dokładnie 2683 ccm) i maksymalnej mocy 140 KM. Yenko w zmodyfikowanych przez siebie Corvairach oferował klientom cztery poziomy modyfikacji o różnych mocach:
-160 KM - poprawione gaźniki, korbowody i panewki Moraine, azotowany wał korbowy, zmieniona miska olejowa, tłumiki i poprawiony układ chłodzenia. Przełożenie dyferencjału wynosiło 3,89. Samochód z tym pakietem kosztował w 1966 roku, 3520 dolarów.
-190 KM - dopłata 500 dolarów. Zmieniony wałek rozrządu, sprężyny zaworowe, tłoki, wał korbowy. Stopień sprężania podniesiono do 10,0:1. Dodatkowo lżejsze koło zamachowe. We wnętrzu montowano wskaźniki temperatury i ciśnienia oleju, oraz amperomierz.
-220 KM - dopłata 400 dolarów do powyższego. Stopień sprężania podniesiony do 10,5:1, obrobiona głowica, kute tłoki, nowy rozdzielacz.
-240 KM - wariant tylko na tor. Nie znalazłem dokładnego opisu modyfikacji, ani ceny. Wiadomo tylko, że zmnniejszono wagę auta w stosunku do niższych specyfikacji.
 |
| źródło: google images |
Oprócz tego modyfikowano zawieszenie (choc fabryczny Corvair Corsa już prowadził się zupełnie przyzwoicie - jak na USA), montując twardsze sprężyny na tył, a takze amortyzatory Monroe. Oprócz tego poprawiano układ hamulcowy montując pompę od Cadillaca.
Każdy ze zbudowanych egzemplarzy miał numer seryjny Yenko. Tylko auta wyposażone w ten numer były dopuszczone do startów w zawodach SCCA. Choc jeśli ktoś miał zwykłego Corvaira Corsa, nie zależało mu na wyścigach, a chciał sobie kupić pakiet modyfikacji to oczywiście była taka możliwość.
Każdy Yenko Stinger był pomalowany na biało, z trzema niebieskimi paskami biegnącymi przez całą dlugość nadwozia. Tak - przepisy SCCA określały takze malowanie! Później nieco je złagodzono i pojawiły się też pojedyncze sztuki Stingerów w innych kolorach.
W 1967 roku Chevrolet wycofał wariant Corsa ze sprzedaży. Jako bazy do budowy Stingerów użyto więc wariantu Monza. Monza nie miała seryjnie czterogaźnikowego silnika i trzeba było go na taki przerabiać, żeby nowe samochody były zgodne z homologacją.
Stingery produkowano do 1969 roku. Wg, różnych źródeł powstało ich nie więcej, niż 185 sztuk (100 w 1966, reszta w latach późniejszych). Istnieje książka, która podobno opisuje historię każdego egzemplarza (ale to musi być ekstremalnie niszowa publikacja!), ale nie mam do niej dostępu.
 |
| Okładka wspomnianej książki |
Co ciekawe, wśród tych 185 aut, powstał jeden egzemplarz z otwartym nadwoziem. Ten samochód nosi numer YS-302.
Ostatni egzemplarz Yenko Stingera zamówił Goodyear - miał on służyć jako auto do testowania opon.
 |
| źródło: https://www.corvaircorsa.com |
Ostatni egzemplarz Yenko Stingera zamówił Goodyear - miał on służyć jako auto do testowania opon.
 |
| źródło: google images |
W 1966 i 1967 roku, Jerry Thompson odnisół sporo zwycięstw w klasie D (w 1967 zdobywając tytuł mistrzowski) - w swojej kategorii samochód właściwie dominował na torach. Więc wychodzi na to, że Corvair nie był wcale taki straszny w prowadzeniu jak opinia o nim. Obecnie Yenko Stingery sa poszukiwanymi klasykami. Powstało też wiele replik.
 |
| źródło: google images |
*No wlaśnie, zachęcam bardzo do komentowania wpsiów! Podobało sie? Napisz coś! Nigdy nie wiesz, czy akurat nie powiesz czegoś, co podrzuci mi pomysł do jakiegoś ciekawego wpisu.
0 komentarze:
Prześlij komentarz